Zelf speelde hij jarenlang in het Nederlands amateurelftal en werd hij als aanvoerder met vv Emmen in 1975 eerst kampioen van de hoofdklasse B (door de enige treffer te scoren in de derby tegen Germanicus) en daarna landskampioen bij de zondagamateurs. Het was de eerste keer dat een Drentse club de landstitel greep. Drie jaar later volgde Hoogeveen dat voorbeeld. Na de successen in 1978 degradeerde Hoogeveen in 1982 naar de eerste klasse. In 1984 volgde echter weer promotie, met een team waar onder andere Jan Wielink en Theo ten Caat in speelden. Een jaar later handhaafde men zich ternauwernood. Emmen, dat seizoen onder leiding van Meertens, maakte dat jaar de overstap naar het betaalde voetbal en eindigde als laatste. Hoogeveen streed met Leones om de enig overgebleven degradatieplaats. Dankzij de hulp van WKE, dat Leones versloeg, bleef Hoogeveen onder leiding van trainer Simon Zoetebier in de hoofdklasse.

Succesenreeks

Hierna volgde onder leiding van Thiemo Meertens een nieuwe successenreeks in de hoofdklasse (toen nog het hoogste amateurniveau). In het seizoen 1988/1989 was men weer dicht bij het kampioenschap. Op de laatste speeldag werd er echter verloren van De Treffers, waardoor HSC ‘21 er met de titel vandoor ging. Wel plaatste men zich voor de KNVB-beker, waarin nipt verloren werd van RBC. Het was Pierre van Hooijdonk die diep in de 2e helft de 1-2 aantekende. De goede prestaties bij Hoogeveen bleven niet onopgemerkt en in 1989 volgde de overstap naar het betaald voetbal. Meertens ging aan de slag bij Veendam, dat onder leiding van Henk Nienhuis net was gedegradeerd uit de eredivisie, beleefde Meertens een prima eerste jaar (8e) maar werd hij in zijn tweede seizoen ontslagen wegens tegenvallende resultaten.