Even voor tienen zat ik al in de trein naar Hoogeveen. Ik had de Kinderloop en GigaG-run toebedeeld gekregen. Ik was helemaal klaar voor het avontuur en ik had er zin in. Al had ik geen idee wat ik moest verwachten. Het was al heel lang geleden dat ik een dergelijk groot evenement had verslagen.

Na twintig minuten treinen en vijf minuten fietsen meldde ik mij eerst op de verkeerde plek voor de persaccreditatie. Gezonde wedstrijdspanning noemen we het maar. Mijn brein deed het nog niet helemaal. Een telefoontje naar de communicatieman bracht verlossing en vijf minuten later stond ik te kijken naar Kinderloop voor Unicef. Wat een plezier hadden de kinderen. Sommigen renden voluit. Sommigen wandelden al kletsend, maar het waren vooral stralende gezichten op en trotse ouders langs het parcours.

Na wat informatie verzamelen liep ik naar de Tamboer. Daar haalden wedstrijdlopers alvast hun loopnummer op in een relaxte sfeer. Ik mocht van de vriendelijke vrijwilligers in het theatercafé mijn verhaal uittikken. Er was reuring om me heen. Mensen liepen af en aan en ik raakte ondanks het rumoer lekker in mijn schrijfflow. André had de foto’s van de KidsRun al klaar gezet en ik kon ze gelijk in mijn verhaal plakken. Om kwart over twaalf stond mijn eerste Cascaderunartikel ooit online en ik moet stiekem bekennen dat ik best wel trots was. Twee uur keihard gewerkt, maar het voelde niet zo. Wat een lekker sfeertje.

Confetti

Ik liep naar de Hoofdstraatvoor mijn tweede klus van de dag. De GigaG-run. De warming-up op het feestplein, de ambiance bij de start. Het wegschieten van de lopers met een echt startschot, confetti en de muziek van Pirates of the Caribbean. Het was een genot en het voelde nog steeds niet als werken.

Bij het uitloopvak na de finish kletste ik met wat deelnemers. Ik schreef hun ervaringen op en keek toe hoe de laatste lopers met luid gejuich werden onthaald. Tijd om naar huis te gaan en de laatste stukken te tikken... Mag ik volgend jaar weer?