Ooit had ik een interview met een viervoudig wereldkampioen, voor een zaal vol met mensen. We maakten grapjes over K1, K2 en K3, en voor wie hem nu al vergeten is: het ging om Semmy Schilt, met zijn 2 meter 12 een groot man, letterlijk en figuurlijk in de vechtsport K1. De zaal zat vol met mensen met chronische psychische problemen. Het gesprek? We hadden het over de vergelijkingen tussen topsport en leven met die psychische handicap. Wie aan een chronische psychische kwaal lijdt, leeft als een topsporter en moet inzet vertonen voor het algemeen dagelijks leven dat ermee vergelijkbaar is. Wil je dan ook nog boven dat alledaagse uitstijgen, dan is het een toptopprestatie. En dat is weer vergelijkbaar met wat Vincent van Gogh probeerde te doen.