David was 22 en sportinstructeur in de voormalige gevangenis Grittenborgh toen hij op het punt stond een profcontract te tekenen bij volleybaltopploeg Almere. Maar de handtekening werd niet gezet. „Toen ik steeds weer ‘Canada, Canada, Canada’ door mijn hoofd hoorde dreunen, zette ik mijn sportcarrière aan de kant en vertrok naar het Noord–Amerikaanse land, waar ik een actief kerkelijk leven leidde. Ik was van gereformeerde afkomst en geloofde voor de volle honderd procent, maar in de kerk kreeg ik alleen maar te horen wat ik al wist. Dat sprak me niet meer zo aan. Ik bad wel, maar waarom ik dat nu precies deed, wist ik niet. Laat staan dat ik geloofde dat mijn gebed resultaat had. Ik wist dat God in de Bijbel tot mensen spreekt, maar dat Hij vandaag de dag ook nog iets te zeggen heeft, ontging me. Het ontbrak me aan deze openbaringskennis. Ik kom uit de sportwereld en was gewend om heel veel te trainen, soms wel vier avonden in de week. En dat allemaal voor één wedstrijd. Ik denk dat gelovigen hier veel van kunnen leren. Ze zouden meer moeten trainen om zichzelf te kunnen ontwikkelen en hun gemeenten te dienen. De ontwikkeling van individuele mensen zorgt voor sterke en stabiele gemeenten. Ik ken voorbeelden van gemeenten die zijn gegroeid als gevolg van onze trainingen.’’