De meeste Kamikaze-piloten waren fanatieke Japanners die sterven voor de keizer en Japan als het hoogste goed zagen, maar Tabuchi behoorde daar niet toe. Tabuchi: ‘Ik heb het plegen van zelfmoord nooit als het hoogste goed gezien, maar ik was dan ook geen vrijwilliger, maar dienstplichtige. Tegen het einde van de oorlog waren de gelederen van de Kamikaze vliegers zozeer uitgedund, dat het niet meer mogelijk was uitsluitend met vrijwilligers het korps op sterkte te houden. Toen ging de legerleiding over tot het oproepen van studenten.’ Tabuchi werd opgeleid tot zelfmoordpiloot en moest meedoen met de massale aanvallen op de Amerikaanse vloot bij Okinawa. Yasse Tabuchi: ‘Op 4 april 1945 stapte ik aan boord van mijn Saiun-jager die met een snelheid van zevenhonderd kilometer per uur kon vliegen. Op deze eerste vlucht hoefde ik mij nog niet op de vijand te storten, maar moest foto’s moest maken van de posities van de vijandelijke schepen. Ik steeg op naar een hoogte van tien kilometer en wist, terwijl ik foto’s nam, te ontkomen aan de Amerikaanse jagers. Na een enerverende vlucht van enkele uren keerde ik met honderdvijfentwintig foto’s terug op mijn basis. De foto’s werden gebruikt om de posities van de Amerikaanse schepen in beeld te brengen in het kader van een grootscheepse aanval met Kamikazes. Ondanks het feit dat ze vanaf grote hoogte genomen waren, waren de foto’s prima gelukt. Met een loep kon men de zware vliegdekschepen identificeren, evenals lichtere oorlogsbodems zoals kruisers en troepentransportschepen. In totaal bleken er voor de kust van Okinawa liefst vierduizend Amerikaanse oorlogsschepen te liggen.’