Arie werd geboren aan het Haagje 141 a en veel gebeurtenissen in zijn buurt staan nog vers op zijn netvlies. Hij laat een foto zien waarop hij tien jaar is. De ondeugd straalt van zijn gezicht. ,,Ik was toen een rotventje,” bekent hij. ,,Ik werd ‘het ratje van de straat’ genoemd. Ik dacht nergens bij na, het maakte mij allemaal niets uit, maar ik was wel goudeerlijk. Op de Hervormde school 2 aan de Bentinckslaan moest ik van meester Smand eens toffees halen. Ik kreeg een rijksdaalder mee, dat was toen veel geld. Ik kocht voor dat geld toffees en dat zijn er heel veel. Het was natuurlijk de bedoeling dat ik alleen toffees voor mijn klas zou halen. Later hoorde ik dat Smand op zondag de kerkgangers op toffees trakteerde. Zulke vreemde dingen deed ik toen.”

Een ander verhaal handelt over het stelen van fruit uit de boomgaard van Beumer. ,,Ik klom door een gat in het hek en vulde mijn jaszakken met peren uit zijn tuin. Hij zag mij en ik klom in de boom. Na een lange tijd kreeg hij mij te pakken. Ik moest mijn jas uitdoen. Hij zou de jas naar de politie brengen. Jans de Gier en ik wachtten hem op de Hoofdstraat op en pakten mijn jas van zijn fiets zonder dat hij het merkte. ’s Avonds kwam agent De Weerd bij ons thuis. Ik kreeg alleen een waarschuwing,” lacht hij. Directeur Westerink richtte een schoolkoor op en ook Arie was van de partij.

Halve voortand kwijt

,,Op een gegeven moment moesten we kostuums passen, maar ik wilde mijn broek niet uitdoen. Toen ben ik eraf gegaan. Ik heb wel één keer tijdens een optreden gezongen.” Een botsing op het schoolplein met klasgenoot Appie Krikken heeft tot op de dag van vandaag nog gevolgen. ,,Mijn halve voortand raakte ik kwijt en zat vast in het voorhoofd van Appie. Op mijn 75ste is er nog een tand gevuld naar aanleiding van de botsing van toen. Kun je nagaan hoe lang dat gevolgen heeft.”

De volgende anekdote komt er alweer aan. ,,Een jaar heb ik les gehad van Jan Vennink in een gebouw tegenover De Tamboer. Hij rookte heel veel, voor zijn verjaardag vroeg hij alleen maar sigaretten. Als je straf kreeg, moest je heel vaak de strafregel ‘Golden Fiction is de allerbeste sigaret’ opschrijven. Ik heb dat heel vaak moeten doen.”

Ulo

Ook op de ulo met als directeur Bootsma, maakte Kuik bijzondere dingen mee. ,,Mevrouw Broens stuurde mij het lokaal uit en wilde mij een schop geven. Ik pakte haar schoen en die ging daarna van hand tot hand. Zij probeerde de schoen te pakken en liet zich helemaal gaan. Wat een spektakel was dat. Ik moest bij Bootsma komen, hij proestte het uit van het lachen, maar ik werd wel een paar dagen van school gestuurd. Mijn ouders vertelde ik niets, met mijn achterneef Bert heb ik die dagen achter het Spaarbankbos in de zon doorgebracht. Ik had geen zin in school, ik ben twee keer blijven zitten in de derde klas, waardoor ik geen diploma haalde. Bootsma was gek op mij, waarschijnlijk omdat ik een jongen in nood had gered en ik altijd de sportdagen won. Hij schreef op een getuigschrift dat ik de ulo drie jaar had doorlopen, daarmee heeft hij mij gematst natuurlijk.”

Bewogen werkzaam leven

Arie werd op 16-jarige leeftijd jongste bediende bij blikfabriek Drenthina. Daarna volgden vele functies bij verschillende werkgevers. Hij werkte in een bewogen werkzaam leven als boekhouder en administrateur bij Ebo, Hema, de afdeling nucleaire geneeskunde in het ziekenhuis en de gezinszorg. Daarna betrad hij de beveiligingswereld. Zijn laatste baan was bij Securitas. Heel kort heeft hij een eigen bedrijfje gehad en dat vergeet hij nooit weer.

,,Ik heb een week vast gezeten,” klinkt het plotseling. ,,Op een morgen werd ik bij ons pand in Dedemsvaart opgepakt. Ik werd gearresteerd en heb vijf dagen onschuldig in een cel in het politiebureau in Hoogeveen gezeten. Ik wist van niks en was helemaal de kluts kwijt. Later bleek dat mijn compagnon iets strafbaars had gedaan. Ik werd uiteraard vrij gepleit.”

In 2008 ging hij op zijn 62ste met de vut.

Keeper

Veel mensen kennen hem als begenadigd doelman van HZVV 1, waarin hij op zijn veertiende al zijn debuut maakte. Kuik verdedigde 22 jaar met passie het doel van HZVV. Hij kreeg een aantal keer de kans bij een profclub aan de slag te gaan.

Bij GVAV kon hij een contract tekenen, maar hij wilde graag eerste keeper zijn. Tonnie van Leeuwen was de onbetwiste eerste man, waardoor Kuik afhaakte. Een paar weken later verongelukte Van Leeuwen. ,,Echt spijt heb ik niet van mijn besluit, maar achteraf had ik het toch wel graag mee willen maken. Trainer Kessler van PEC Zwolle belde mij en zei dat hij mij de volgende dag verwachtte, maar ik zei dat ik dan met HZVV de derby tegen Hoogeveen zou keepen. ‘Tuuut... tuut...’ klonk het toen. Daar heb ik meer spijt van dan GVAV.” Kuik werd vaak gekozen voor het Noordelijk zaterdagelftal, het Drents elftal en het Hoogeveens elftal. Het hoogtepunt was zijn verkiezing voor zijn enige interland die hij speelde voor het Nederlands zaterdagelftal tegen Saarland.

,,Ik ging een jaar elke dinsdag naar Zeist voor de training. We zagen daar internationals en diverse nationale ploegen, prachtig was dat.” Hij speelde drie jaar bij Hollandscheveld en een jaar bij De Weide, waarna hij trainer werd van SCN, SVH, ZZVV, NKVV, Veenhuizen, HZVV en Ruinen. ,,Het hoogtepunt van mijn trainersloopbaan was bij Veenhuizen. Die club is met geen enkele club te vergelijken. De gemoedelijkheid straalt er af. Het dieptepunt was bij SCN. Het klikte gewoon niet, de spelers gingen liever darten. Ik heb daar wel Sinterklaas gespeeld en dat werd een legendarische avond waar nog steeds over gepraat wordt.” Hij stelt nadrukkelijk dat hij tijdens zijn hele carrière de volledige medewerking heeft gekregen van zijn onlangs overleden vrouw.

Waardering

Arie komt nog regelmatig bij ‘zijn’ HZVV, maar hij mist tot zijn grote spijt wel iets. ,,Ik mis warmte. Ik voel weinig respect voor mensen die een bepaalde verdienste voor de club hebben gehad, ook voor anderen. Dag en nacht heb ik klaar gestaan voor de club. Ik heb 22 jaar in het eerste gekeept, het eerste, tweede en derde getraind en keeperstrainer en bestuurslid geweest, maar ik mis een stukje waardering. Ik had best bijvoorbeeld scoutingswerk willen doen, maar die kans heb ik nooit gekregen.” Ook op zijn woonplaats is hij kritisch. ,,Reparaties blijven achter. Sommige lampen in de weg van de Schutstraat en het Haagje doen het niet. Op sommige plaatsen ziet het er afschuwelijk uit en dat vind ik jammer. Hoogeveen blinkt niet uit door gezelligheid. Positief vind ik de tuinconcerten bij De Tamboer en het prachtige sportpark, dat er in de huidige tijd nooit zou zijn gekomen, denk ik.”