Zonder beleid is het heel lastig om zaken goed uit te voeren. Maar wel beleid hebben, maar het niet of slecht uitvoeren is nog veel erger.

Als je wel beleid hebt, maar het wordt niet goed uitgevoerd, dan stel je de burger ook nog eens ernstig teleur. De burger wordt wat beloofd, maar in de praktijk blijkt soms dat er niet kan worden geleverd. Beleidsmakers moeten blijkbaar nog leren dat je alleen beleid moet formuleren waarbij de uitvoering tegelijkertijd aan tafel zit en evenveel zeggingskracht heeft als de mensen van beleid.

Dat geldt op gemeentelijk niveau, maar net zo goed ook op landelijk niveau.

Op gemeentelijk niveau kun je het zodanig organiseren dat beleid en uitvoering samen aan tafel zitten. Hoe kunnen we uitdagend beleid formuleren, met direct de vraag erbij; „maar denken jullie dat het ook uit te voeren is in de praktijk”?

Voor de landelijke politiek is dat wel een stuk moeilijker, maar zijn er ook voldoende mogelijkheden om die uitvoering er wel degelijk bij te betrekken. Zie hieronder het voorbeeld van de belastingdienst.

Dan moet je dus wel aan de belastingdienst vragen of ze in staat zijn om die toeslagen op de juiste manier uit te keren en te beoordelen.

Een glimp ervan zag ik bij de discussie over een nieuw belastingstelsel. In principe hard nodig, omdat nu de werkende met iets meer dan het minimumloon netto slechter af is dan iemand met een uitkering, maar met toeslagen. De staatssecretaris geeft aan dat de belastingdienst niet in staat is om nieuwe belastingregels uit te voeren vóór 2025.

„Beleid, prima dat je van alles wilt, maar wij kunnen het niet uitvoeren”. Op het moment dat je, als verantwoordelijke dat weet, kun je beter al je aandacht daarop richten. Nieuw beleid formuleren is dan (politiek) heel verleidelijk, maar contraproductief.