Toen de oorlog afgelopen was, lag het openbaar vervoer in ons land zo goed als stil, omdat de meeste bruggen, wegen en spoorwegen als gevolg van de oorlogshandelingen onbegaanbaar waren. De Nederlandse regering besefte dat voor een land in opbouw een goede en vlotte communicatie onontbeerlijk was, wilde het civiele bestuur zo snel mogelijk weer op gang komen. Er moest daarom luchttransport komen, verzorgd door kleine vliegtuigen die weinig ruimte nodig hadden om te kunnen starten en landen. Voor dit doel werd er in 1945 een vliegende eenheid opgericht die van het vliegveld Gilze-Rijen in Brabant opereerde en was uitgerust met Austers.

Circus Nienhuis

Dat het er in dat Auster Squadron zo vlak na de oorlog nogal wild aan toeging, bleek wel uit de bijnaam die deze eenheid kreeg: ‘Circus Nienhuis’ (Kapitein Nienhuis was de eerste commandant). In de dagboeken valt te lezen dat er iedere dag wel iets bijzonders gebeurde. Noodlandinkje hier, noodlandinkje daar. Die vele noodlandingen waren overigens niet aan de vliegers te wijten, maar aan het feit dat er tijdens alle weersomstandigheden nog zonder boordradio gevlogen werd. ,,We kwamen ’s winters vaak in het donker thuis van onze missies, ook al hadden we geen enkele verlichting aan boord”, zo herinnert zich één van de vliegers. ,,Op een winteravond ben ik op een keer op 5 meter hoogte over de dichtgevroren Zuiderzee gevlogen; daarbij alleen bijgelicht door de op het ijs liggende sneeuw.”

Privéklusjes

In die naoorlogse periode was werkelijk alles nog mogelijk. Zo werd het uitvoeren van opdrachten voor het leger geregeld gecombineerd met het uitvoeren van privéklusjes. De ene vlieger nam tijdens een vlucht zijn vrouw mee, die dan opeens verslaggeefster was van het ANP; de andere wierp precies voor de deur van een oom of tante een levensmiddelenpakket af. De Auster vloog daarbij dan gewoon dóór de straat in plaats van erboven. Een Auster vlieger over zijn privéklusjes: ,,Op een dag haalde ik, na terugkeer van de missie van die dag, mijn zieke oom op uit De Haag. De man had hongeroedeem en kon haast niet meer lopen. Ik bracht hem naar Nisse in Zeeland waar mijn ouders woonden. Daar kon hij weer aansterken. Op de terugweg nam in ‘en passant’ een voormalige onderduiker mee die in een dorpje vlakbij Maassluis woonde. Ik zette hem voor de deur van zijn huis af. Hij was een druivenkweker. Later bezorgde hij me vele mooie trossen van dit lekkere fruit. Na een andere missie naar Zeeland was er gelegenheid om mijn vader mee te nemen naar Poortugal (vlakbij Rotterdam) voor een bezoekje aan zijn bejaarde moeder. Op een keer vloog ik leeg terug vanuit Groningen -na daar een hooggeplaatst persoon heengebracht te hebben- en nam mijn zwager uit Vries mee voor een familiebezoek in Den Haag. De volgende dag moest ik weer terugvliegen naar Groningen om die VIP op te halen en kon mijn zwager weer mee terug naar Vries.”

Verdwaald

En zo kan ik nog wel even doorgaan met sterke verhalen. Een Auster vlieger moest op een dag een hoge Engelse officier wegbrengen naar Frankfurt, maar verdwaalde in de mist. De brandstofmeter liep snel terug en lang kon het vliegtuig niet meer in de lucht blijven. Plotseling zag de Auster vlieger beneden zich langs de Autobahn een geallieerd benzinestation waarvoor tientallen auto’s in de rij stonden om bij te tanken. Na er een keer laag overheen te zijn gevlogen, liet de vlieger zijn Auster netjes op de weg landen en sloot zich achter de rij wachtende auto’s aan. Toen hij aan de beurt was, begon de daar aanwezige pompbediende zo onbedaarlijk te lachen dat hij bijna niet meer bij kwam. Na getankt te hebben startte de Auster vlieger weer vanaf de weg alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Overigens moest men in die periode zo vlak na de oorlog bij vluchten over Duitsland nog flink op zijn hoede zijn in verband met een tegen de geallieerden gerichte Nazigroep. Deze zogenaamde ‘Weerwolven’-groep was een verzetsbeweging die zich niet bij de Duitse nederlaag neerlegde en ondergronds doorvocht. Nadat de Auster vliegers aanvankelijk hun missies boven Duitsland onbewapend vlogen, werden ze dan ook spoedig uitgerust met revolvers, of, zoals de vliegers ze noemden: ‘die grote Texas dingen’. Kijk, en dat is nu het leuke van historische vliegtuigen: als u voortaan de Auster ziet opstijgen of landen vanaf het vliegveld Hoogeveen kunt u aan uw kinderen of kleinkinderen een mooi verhaal vertellen over deze oldtimer.