Weblog
De afgelopen dagen sprak ik meerdere Hoogeveense moeders over hun ervaringen met arm zijn. Hoe zij hun kinderen alles proberen te geven en hoe dat niet lukt. Het raakte me diep. Want natuurlijk ken je de verhalen, maar door met deze vrouwen te praten kwam het veel dichterbij. Het vangnet van de bijstand is gewoonweg mager.
‘Jazmines en el pelo y rosas en la cara, airosa caminaba la Flor de la Canela’, schalt uit mijn autoradio. Vrolijk zing ik mee met Maria Dolores, mijn favoriete playlist in de zomer. Haal het vakantiegevoel in huis, zeg maar. De airco staat op de laagste stand om de ergste hitte te verdrijven.
Alhoewel mijn lievelingskleuren roze en paars zijn, is mijn favoriete bloem dat niet. Deze is lichtblauw tot wit: cichorei. Tot mijn blijdschap zie ik deze wilde plant steeds vaker terug in de bermen van Hoogeveen.
Slapen, ik vind het eigenlijk zonde van mijn tijd, maar ben er toch dol op. Herkenbaar? ’s Nachts wil ik niet naar bed, ’s morgens wil ik er niet uit. Je raadt het al, direct na het ontwaken ben ik nog niet geheel aanspreekbaar. Ik spring om 6.30 uur niet stuiterend uit mijn bed om fris en fruitig aan de dag te beginnen. Je moet me ’s morgens in mijn ochtendrituelen niet voor de voeten lopen. Goedemorgen en een kus is genoeg.
Ik ben een linkse rakker. In dit geval bedoel ik niet mijn politieke voorkeur. Al zou je met het rechtse geraaskal van Thierry Baudet, zijn vernederende visie op vrouwen en zijn over het paard getilde woordkeuzes als oikofobie en de uil van Minerva spontaan links worden.
We zijn er goed in in Nederland: voorop lopen als braafste jongetje van de klas. Enerzijds mooi, maar tegelijkertijd gaan we ver. Zeker als je het vergelijkt met andere landen.
41% van de Nederlandse vrouwen is ooit slachtoffer van fysiek geweld geweest. Bijna driekwart (73%) van de Nederlandse vrouwen is ooit seksueel geïntimideerd.
Maandaggevoel
De vakantie is voorbij. Voor sommigen al best een tijd, maar vanaf vandaag voor mijn gevoel echt. We zijn namelijk weer helemaal compleet op de redactie.
‘Het kabinet komt met extra maatregelen om het tekort aan leraren aan te pakken.’ Met enige verbazing lees ik het nieuwsbericht bij de NOS.
‘Calm your tits’. Vol verbazing keek ik naar het chatvenstertje op mijn scherm. Het stond er echt. Ik tikte: ‘???? *looking down*’ Dit tot grote hilariteit van mijn onlinevrienden. Het bleek een Engelse uitdrukking te zijn voor een boos iemand die best wel een toontje lager mag zingen. Wist ik veel....
Mijn hoofd voel ik roder en roder worden. Waar is mijn telefoon. Waar heb ik ‘m laten liggen. Lichtelijk in paniek ga ik snel in gedachten alle plekken na waar ik mij iPhone nog heb gehad. Of zou ik bestolen zijn?
Ken je haar? Kim Phuc? Waarschijnlijk zegt de naam je niets. Maar als ik zeg het napalmmeisje, dan weet je vast wie ik bedoel. Het meisje op de wereldberoemde foto van Nick Ut die hij nam tijdens de Vietnamoorlog. Een foto vol emotie en die de schaamte voorbij gaat. De destijds 9-jarige Kim loopt namelijk als enige poedelnaakt huilend, schreeuwend in het midden van de foto.
Twee zusters rijden mijn bed naar de voorbereidingsruimte van de OK. Gehuld in een zachtblauw operatiehemd en mijn vlecht weggemoffeld onder een groen kapje kijk ik nieuwsgierig om me heen. Een operatie hoe klein ook, het blijft spannend.
Heb je voor mij het nummer van Alie?, vraag ik via messenger aan een kennis. Dit soort berichtjes kennen waarschijnlijk velen van mij. Ik leg keurig uit waarom ik Alie wil spreken en drie kwartier later komt er bericht terug.
‘Ik hoopte dat meer Hoogeveners in 2018 het kleuterniveau zouden ontstijgen’, verzuchtte ik dinsdagochtend. Mijn collega’s gniffelden, die kennen mijn verbale boosheid die soms de kop op steekt.
En wat wil jij later worden? Die vraag is mij vroeger vaak gesteld. Aan wie niet? Ik was als kind niet zo stoer, maar wilde wel graag een stoer of opvallend beroep (politieagent, vrachtwagenchauffeur, hoefsmid).
'Ik was heel graag verpleegster geworden, maar ik mocht van mijn vader niet verder leren.' Dat zei een mevrouw afgelopen in een interview met mijn collega Nicole.
Vers gebakken appeltaart, geurende soep, knapperige salade, sappige appeltjes, zoete kersen. Zucht, ik houd van eten.
Een vriendelijk lachje of gebaar en vooral niet te veel haast. In het stadsverkeer ben ik een dame, dat denk ik tenminste. Ik zoek naar synergie zodat we allemaal veilig aankomen op onze bestemming.
Het hoge vochtige gras kriebelt aan mijn voeten. Ik til mijn benen een beetje hoger op en stap door. In het gras zie ik witte klaverbloempjes en in de sloot waarlangs ik loop groeien planten waarvan ik de namen niet ken.
Over een paar dagen is het de langste dag van het jaar en begint de zomer. Heerlijk. Ik ben een echt zomermens. De lente dit jaar vind ik dan ook niet te versmaden.
'Hoe moet ik straks de hortensia water geven?', las ik van de week op Facebook. Een roodborstje heeft namelijk de plant gekaapt, zo bleek uit het relaas. Nu heb ik een zwak voor roodborstjes.
