Weblog
Tolerant naar elkaar toe? Nederlanders stonden er altijd bekend om, maar de laatste tijd vind ik tolerantie ver te zoeken. Discussies over welk onderwerp dan ook lijken meer een gevecht om gelijk te krijgen dan een moment om open te staan voor een andere kijk op een zaak.
Een paar weken terug ging het mis. Krak, en het was gebeurd met mijn ‘Marie-Claire met gedraaide pootjes’. Sindsdien is mijn nog oudere ‘grijze muis’ van de ‘reservebank’ gehaald. Toch wel wat anders dan mijn roze zebrabrilletje dat mij sinds 2008 (!) zo trouw een frisse blik op de wereld geschonken heeft.
Wethouder Janita Tabak kan goed koken, heeft een zwarte kat en de meiden van het bestuurssecretariaat zijn haar rots in de branding. Hoe ik dat weet? Van haar zelf. De nieuwe wethouder van Hoogeveen (Zorg, Cultuur en Organisatieontwikkeling) is erg actief op sociale media en dat vind ik geweldig.
Hij komt, hij komt die goede beste Sint..... Bijna dan. De Sint is nog niet in het land, maar heel lang gaat dat niet meer duren. Ik ben altijd een groot liefhebber geweest van het Sinterklaasfeest.
Ik hoor hem van ver al aan komen. Een typisch geklepper met een knarsend geluid aan het einde. Ik kijk naar buiten en zie hem naar me toe kuieren: een onbekende man op klompen die de hond uitlaat. Hij stopt en draait een shaggie, de hond wacht geduldig op zijn baas. Totdat hij verder kleppert.
Ken je de 5-seconde-regel? Die ongeschreven regel dat wanneer eten op de grond valt en je dit snel weer opraapt dat je het dan veilig op kan eten? Dat gevoel is trouwens wetenschappelijk bevestigd. Je hebt inderdaad een seconde of 5. Maar dat ter zijde.
De donorwet komt er aan (1 juli). Een beladen onderwerp, waarover ik mijn mening gedurende de jaren heb bijgesteld. Als tiener leek het mij niet meer dan logisch en zelfs nobel dat wanneer ik dood zou zijn, delen van mijn lichaam anderen zouden helpen om te overleven.
Al weken bestaat mijn leven, net als dat van vele anderen uit thuis werken, een frisse neus halen én de benen strekken in het bos en zo nu en dan een boodschap. Ik heb er niet zoveel moeite mee. Mijn vrije tijd besteed ik, en ook mijn familie, graag aan gamen. Gezellig vinden we dat.
Voorzichtig met de pasjes tussen de toppen van haar vingers reikt ze haar arm uit naar mij. Ik doe hetzelfde en pak het stapeltje van haar aan. Geen fysiek contact. Anderhalve meter? We weten het niet.
265 gaf de teller zondagmiddag aan. 27 februari, vandaag 11 dagen geleden, werd de eerste patiënt in Nederland positief getest op corona (SARS-CoV-2 of COVID-19) Een nare griep, of toch wat meer?
Ik houd er best van, maar mijn huid wat minder: zonnen. Menig Chinese vrouw zou jaloers zijn op mijn lelieblanke huid. Maar in Nederland voldoe je niet aan het schoonheidsideaal met twee melkflesjes onder je rokje. Hoezo cultuurverschil? In China word je ‘aanbeden’ en in Nederland uitgelachen of betiteld als pips.
Vliegschaamte. Toen ik het woord voor het eerst hoorde verkleurde ik. Niet van schaamte, maar van verontwaardiging: „Zijn ze helemaal gek geworden?”
Hoogeveen als eerste gemeente in Drenthe die medicinale toepassingen van cannabis bespreekbaar maakt. Ik vind het top! Ik heb sowieso geen probleem met wietgebruik, mits het met mate en verstand wordt gebruikt. Zo nu en dan een blowtje roken was in mijn late tienerjaren niet heel bijzonder. Ik studeerde in Eindhoven waar meerdere coffeeshops zaten.
Een scherpe koude wind komt de hoek om op de parkeerplaats. De eerste nachtvorst is een feit. Het is vroeg en nog stil buiten. Een buurvrouw worstelt om een fiets achter in haar auto te krijgen. De tweewieler is onwillig. Ik twijfel; moet ik een helpende hand bieden? Maar zodra ik mijn laptoptas in de auto heb gelegd en mij omdraai zie ik dat ze het voor elkaar heeft.
De afgelopen dagen sprak ik meerdere Hoogeveense moeders over hun ervaringen met arm zijn. Hoe zij hun kinderen alles proberen te geven en hoe dat niet lukt. Het raakte me diep. Want natuurlijk ken je de verhalen, maar door met deze vrouwen te praten kwam het veel dichterbij. Het vangnet van de bijstand is gewoonweg mager.
‘Jazmines en el pelo y rosas en la cara, airosa caminaba la Flor de la Canela’, schalt uit mijn autoradio. Vrolijk zing ik mee met Maria Dolores, mijn favoriete playlist in de zomer. Haal het vakantiegevoel in huis, zeg maar. De airco staat op de laagste stand om de ergste hitte te verdrijven.
Alhoewel mijn lievelingskleuren roze en paars zijn, is mijn favoriete bloem dat niet. Deze is lichtblauw tot wit: cichorei. Tot mijn blijdschap zie ik deze wilde plant steeds vaker terug in de bermen van Hoogeveen.
Slapen, ik vind het eigenlijk zonde van mijn tijd, maar ben er toch dol op. Herkenbaar? ’s Nachts wil ik niet naar bed, ’s morgens wil ik er niet uit. Je raadt het al, direct na het ontwaken ben ik nog niet geheel aanspreekbaar. Ik spring om 6.30 uur niet stuiterend uit mijn bed om fris en fruitig aan de dag te beginnen. Je moet me ’s morgens in mijn ochtendrituelen niet voor de voeten lopen. Goedemorgen en een kus is genoeg.
Ik ben een linkse rakker. In dit geval bedoel ik niet mijn politieke voorkeur. Al zou je met het rechtse geraaskal van Thierry Baudet, zijn vernederende visie op vrouwen en zijn over het paard getilde woordkeuzes als oikofobie en de uil van Minerva spontaan links worden.
We zijn er goed in in Nederland: voorop lopen als braafste jongetje van de klas. Enerzijds mooi, maar tegelijkertijd gaan we ver. Zeker als je het vergelijkt met andere landen.
41% van de Nederlandse vrouwen is ooit slachtoffer van fysiek geweld geweest. Bijna driekwart (73%) van de Nederlandse vrouwen is ooit seksueel geïntimideerd.
Maandaggevoel
De vakantie is voorbij. Voor sommigen al best een tijd, maar vanaf vandaag voor mijn gevoel echt. We zijn namelijk weer helemaal compleet op de redactie.
