Weblog
De donorwet komt er aan (1 juli). Een beladen onderwerp, waarover ik mijn mening gedurende de jaren heb bijgesteld. Als tiener leek het mij niet meer dan logisch en zelfs nobel dat wanneer ik dood zou zijn, delen van mijn lichaam anderen zouden helpen om te overleven.
Al weken bestaat mijn leven, net als dat van vele anderen uit thuis werken, een frisse neus halen én de benen strekken in het bos en zo nu en dan een boodschap. Ik heb er niet zoveel moeite mee. Mijn vrije tijd besteed ik, en ook mijn familie, graag aan gamen. Gezellig vinden we dat.
Voorzichtig met de pasjes tussen de toppen van haar vingers reikt ze haar arm uit naar mij. Ik doe hetzelfde en pak het stapeltje van haar aan. Geen fysiek contact. Anderhalve meter? We weten het niet.
265 gaf de teller zondagmiddag aan. 27 februari, vandaag 11 dagen geleden, werd de eerste patiënt in Nederland positief getest op corona (SARS-CoV-2 of COVID-19) Een nare griep, of toch wat meer?
Ik houd er best van, maar mijn huid wat minder: zonnen. Menig Chinese vrouw zou jaloers zijn op mijn lelieblanke huid. Maar in Nederland voldoe je niet aan het schoonheidsideaal met twee melkflesjes onder je rokje. Hoezo cultuurverschil? In China word je ‘aanbeden’ en in Nederland uitgelachen of betiteld als pips.
Vliegschaamte. Toen ik het woord voor het eerst hoorde verkleurde ik. Niet van schaamte, maar van verontwaardiging: „Zijn ze helemaal gek geworden?”
Hoogeveen als eerste gemeente in Drenthe die medicinale toepassingen van cannabis bespreekbaar maakt. Ik vind het top! Ik heb sowieso geen probleem met wietgebruik, mits het met mate en verstand wordt gebruikt. Zo nu en dan een blowtje roken was in mijn late tienerjaren niet heel bijzonder. Ik studeerde in Eindhoven waar meerdere coffeeshops zaten.
Een scherpe koude wind komt de hoek om op de parkeerplaats. De eerste nachtvorst is een feit. Het is vroeg en nog stil buiten. Een buurvrouw worstelt om een fiets achter in haar auto te krijgen. De tweewieler is onwillig. Ik twijfel; moet ik een helpende hand bieden? Maar zodra ik mijn laptoptas in de auto heb gelegd en mij omdraai zie ik dat ze het voor elkaar heeft.
De afgelopen dagen sprak ik meerdere Hoogeveense moeders over hun ervaringen met arm zijn. Hoe zij hun kinderen alles proberen te geven en hoe dat niet lukt. Het raakte me diep. Want natuurlijk ken je de verhalen, maar door met deze vrouwen te praten kwam het veel dichterbij. Het vangnet van de bijstand is gewoonweg mager.
‘Jazmines en el pelo y rosas en la cara, airosa caminaba la Flor de la Canela’, schalt uit mijn autoradio. Vrolijk zing ik mee met Maria Dolores, mijn favoriete playlist in de zomer. Haal het vakantiegevoel in huis, zeg maar. De airco staat op de laagste stand om de ergste hitte te verdrijven.
Alhoewel mijn lievelingskleuren roze en paars zijn, is mijn favoriete bloem dat niet. Deze is lichtblauw tot wit: cichorei. Tot mijn blijdschap zie ik deze wilde plant steeds vaker terug in de bermen van Hoogeveen.
Slapen, ik vind het eigenlijk zonde van mijn tijd, maar ben er toch dol op. Herkenbaar? ’s Nachts wil ik niet naar bed, ’s morgens wil ik er niet uit. Je raadt het al, direct na het ontwaken ben ik nog niet geheel aanspreekbaar. Ik spring om 6.30 uur niet stuiterend uit mijn bed om fris en fruitig aan de dag te beginnen. Je moet me ’s morgens in mijn ochtendrituelen niet voor de voeten lopen. Goedemorgen en een kus is genoeg.
Ik ben een linkse rakker. In dit geval bedoel ik niet mijn politieke voorkeur. Al zou je met het rechtse geraaskal van Thierry Baudet, zijn vernederende visie op vrouwen en zijn over het paard getilde woordkeuzes als oikofobie en de uil van Minerva spontaan links worden.
We zijn er goed in in Nederland: voorop lopen als braafste jongetje van de klas. Enerzijds mooi, maar tegelijkertijd gaan we ver. Zeker als je het vergelijkt met andere landen.
41% van de Nederlandse vrouwen is ooit slachtoffer van fysiek geweld geweest. Bijna driekwart (73%) van de Nederlandse vrouwen is ooit seksueel geïntimideerd.
Maandaggevoel
De vakantie is voorbij. Voor sommigen al best een tijd, maar vanaf vandaag voor mijn gevoel echt. We zijn namelijk weer helemaal compleet op de redactie.
‘Het kabinet komt met extra maatregelen om het tekort aan leraren aan te pakken.’ Met enige verbazing lees ik het nieuwsbericht bij de NOS.
‘Calm your tits’. Vol verbazing keek ik naar het chatvenstertje op mijn scherm. Het stond er echt. Ik tikte: ‘???? *looking down*’ Dit tot grote hilariteit van mijn onlinevrienden. Het bleek een Engelse uitdrukking te zijn voor een boos iemand die best wel een toontje lager mag zingen. Wist ik veel....
Mijn hoofd voel ik roder en roder worden. Waar is mijn telefoon. Waar heb ik ‘m laten liggen. Lichtelijk in paniek ga ik snel in gedachten alle plekken na waar ik mij iPhone nog heb gehad. Of zou ik bestolen zijn?
Ken je haar? Kim Phuc? Waarschijnlijk zegt de naam je niets. Maar als ik zeg het napalmmeisje, dan weet je vast wie ik bedoel. Het meisje op de wereldberoemde foto van Nick Ut die hij nam tijdens de Vietnamoorlog. Een foto vol emotie en die de schaamte voorbij gaat. De destijds 9-jarige Kim loopt namelijk als enige poedelnaakt huilend, schreeuwend in het midden van de foto.
Twee zusters rijden mijn bed naar de voorbereidingsruimte van de OK. Gehuld in een zachtblauw operatiehemd en mijn vlecht weggemoffeld onder een groen kapje kijk ik nieuwsgierig om me heen. Een operatie hoe klein ook, het blijft spannend.
Heb je voor mij het nummer van Alie?, vraag ik via messenger aan een kennis. Dit soort berichtjes kennen waarschijnlijk velen van mij. Ik leg keurig uit waarom ik Alie wil spreken en drie kwartier later komt er bericht terug.
